"Nuut-Nuut" naar het Noorden: hoe mijn Zweedse taalles me aan Pingu doet denken

Er zijn zóveel verhalen

De laatste tijd merk ik het steeds vaker op: iedereen kent wel iemand die al naar Zweden is geëmigreerd of dezelfde plannen heeft als wij. Soms lijkt het wel alsof half Nederland onderweg is naar de bossen, elanden en rode huisjes met witte kozijnen.
En wij? Wij voegen ons vrolijk in dat rijtje. Met een mix van enthousiasme, gezonde zenuwen en een taalcursus die mijn tongspieren tot het uiterste test.

De Zweedse tongbreker-sessie

Er zijn woorden… en dan zijn er Zweedse woorden.
Tijdens de taalles moet er nogal wat hardop uitgesproken worden. En geloof me: sommige klanken zijn zó onmogelijke combinaties dat ik me soms afvraag of de Zweden zelf ze wel begrijpen.

Op die momenten voel ik me net als Pingu, die charmante pinguïn uit die Zwitsers-Britse animatieserie uit mijn jeugd. Daar zit ik dan, lippen getuit, hoofd lichtjes schuin, en het enige wat eruit komt is: "Nuut-nuut."

Alleen duurt een aflevering van Pingu maar vijf minuten.
Mijn Zweedse les voelt soms alsof hij doorgaat tot zonsondergang.

En als de lerares dan zegt: "Jij mag dat moeilijke woord even lezen," denk ik stiekem: "Misschien bedoelt ze mijn buurvrouw."
Spoiler: ze vergeet me nooit.

Dus tuit ik mijn snuit, gooi ik mijn tong tegen mijn gehemelte en probeer ik ademsteun te zoeken als een zeeleeuw die al te lang op het droge ligt.

De kabouter in mijn oor

Alsof het nog niet uitdagend genoeg was, is er ook nog dat ene oor van mij dat niet helemaal meewerkt. Doordat ik slechthorend ben heb ik de gehele dag door genoeg hoor uitdagingen. Aan het einde van de dag hoor ik soms ook nog een harde ruis of een pijnlijk geknetter. Alsof er een kabouter in mijn oorschelp is gekropen om daar een privé vuurwerkshow te houden.

Normaal red ik me daar prima mee. Ik praat eromheen, lach dingen weg of denk dat ik het goed verstaan heb. Tot iemand me verbaasd aankijkt en ik besef dat ik er totaal naast zat.

Maar in de Zweedse les werkt dat niet.
Daar is het: met de billen bloot.
Heel vaak de plank misslaan, als een hamer die naast de spijker vliegt, maar wel op mijn hand. Tot mijn duim rood gloeit van het proberen, maar uiteindelijk klinkt het, met een welgemeende "Nuut-Nuut", best aardig.

Tussen dromen en realiteit

Geen zorgen, in mijn werk als vertrouwenspersoon hoor ik mensen uitstekend (en zonder zeeleeuw-ademhaling), omdat ik in mijn werk vaak met mensen alleen spreek, in een rustige ruimte ben. Maar deze week dacht ik heel even, toen ik mijn nieuw gekochte jasje met schoudervullingen aantrok: "Zijn we niet gewoon in een vervroegde midlifecrisis beland? Waarom heb ik dit jasje met schoudervulling überhaupt in mijn handen?"

Gelukkig duurde die gedachte maar milliseconden. Want diep vanbinnen weet ik: ik kan niet wachten.
De rust, de ruimte, de natuur, de mensen… Zweden lonkt.

Kostbare momenten

Toch zijn er momenten die ik hier in Nederland bewust koester. Zoals die prachtige familie fotoshoot. De fotograaf legde het op camera vast, maar in mijn hoofd zijn het beelden die nooit meer verdwijnen.

Of de 15 kilometer die ik samen met mijn vader liep tijdens de Reuma Light Walk in Vaassen. Prachtige gesprekken, gedeelde stilte, een dag vol betekenis.

Een nieuw hoofdstuk, geschreven met vertrouwen

Emigreren is niet afscheid nemen.
Het is een nieuw boek openslaan.
Met een pen in de hand die ik soms zelf vasthoud, en soms uit handen geef.

Aan de mensen om me heen.
Aan mijn Vader, God, de regisseur van mijn leven.

We wachten op dit moment in vertrouwen op de verkoop van ons huis, dromen over wat komt en ademen alvast een beetje Zweedse boslucht in.

"Nuut-Nuut" naar het noorden. We zijn onderweg!

Ben je ook Zweden-verliefd, heb je een gouden tip of wil je gewoon weten of ik al elanden heb gezien? Stuur me een berichtje, ik bijt niet (behalve als er kanelbulle is). Je kunt dit doen naar: contact@huisjethuis.eu