Verhuizen, verliezen en verlangen: drie dagen die alles veranderden
Een week die in een roman had gepast
Sommige weken in het leven lijken geschreven door een overijverige scenarioschrijver met te veel koffie op.
In drie dagen tijd brak mijn oma haar heup, had ik mijn diplomering, verkochten wij ons huis, en waakte ik bij mijn oma die diezelfde nacht overleed. Een week later stond ik op het kerkhof, vol dankbaarheid voor de rol die zij in mijn leven speelde, en met dat rauwe verdriet dat alleen verlies kan brengen.
Het leven bleek geen pauzeknop te hebben.
De taallessen Zweeds gingen gewoon door, het huiswerk ook. En ergens tussen de woorden heup, huis en hemel probeerde ik te ademen.
Als het leven al veel is, en je óók nog gaat emigreren
Er zijn momenten waarop je denkt: "Misschien is één groot levensveranderend project tegelijk wel genoeg."
Maar nee hoor, bij ons gezin geldt het motto: alles tegelijk of niets!
We bereiden ons voor op onze emigratie naar Zweden, terwijl het leven zijn eigen tempo houdt.
Het verdriet om onze zwager, die afgelopen juni overleed, reist daarin ook met ons mee. En dat zal het straks in Zweden ook doen. We stappen daar niet van weg.
Wat ik me vooral afvraag is: hoe blijven we verbonden met onze dierbaren, ook als we straks honderden kilometers verderop wonen?
Hoe delen we blijdschap en verdriet als er sneeuw ligt tussen ons en onze geliefden? We gaan daar een nieuwe manier voor vinden, daar ben ik van overtuigd.
Tussen verhuisdozen en herfstbladeren
Onze telefoons staan vol met links naar potentiële huizen in Zweden. Bezichtigingen? Nog niet.
De overdracht van ons huis is in februari. Pas daarna kunnen we écht verder.
Na de overdracht verhuizen we naar mijn schoonouders, een tijdelijke thuishaven tussen het oude en het nieuwe leven in.
De verhuisdozen kruipen langzaam steeds meer tevoorschijn uit de garage.
We pakken in, heroverwegen, en vragen ons af: "Als dat wat we al ingepakt hadden al maanden niet missen… moeten we het dan wel meenemen?"
Minimalisme krijgt ineens een heel praktische betekenis. We zullen de al ingepakte dozen nogmaals eens door moeten ploegen. Want verhuizen kost geld en de grootte van de verhuiswagen maakt daarin verschil.
De herfst roept
En dan is daar de herfst. Het seizoen dat mij misschien wel het meest aan Zweden doet denken.
De lucht ruikt naar verandering, de bomen fluisteren afscheid.
Geef mij maar,
bossen om in te verdwalen,
kleuren om in te verdrinken,
dennengeur om op te snuiven,
en bij thuiskomst,
warme chocolademelk om te drinken.
Je maakt mij niet gelukkiger,
dan buiten te zijn met kleur.
Ik kan mijn dromen bijna aanraken,
omdat het in de herfst,
dichterbij is dan ver weg.
In die regels voel ik alles waar ik naar verlang: ruimte, natuur, rust, samen zijn.
Het vooruitzicht van buiten leven, van bomen in plaats van buren.
Taal, kinderen en koude voeten
De taallessen Zweeds gaan gestaag.
Waar wij ons door grammatica ploegen en woorden honderd keer moeten herhalen, onthouden de kinderen alles na één keer horen.
Onze vijfjarige corrigeert ons feilloos op uitspraak. En ze stopt pas als we het écht goed zeggen. Dat belooft wat. Een klein Zweeds politieagentje in wording.
En eerlijk? Als de Zweden wisten hoe koud mijn voeten zijn in deze tijd van het jaar (ik slaap soms het liefst met sokken aan), zouden ze me bij de grens waarschijnlijk vriendelijk doch beslist terugsturen.
De wereld draait door
Het leven stopt niet, zelfs niet als het even te veel lijkt.
Tussen verlies en verlangen, dromen en dozen, herinnering en toekomst, leren we vooral dit:
Dat thuiskomen niet per se een plek is, maar een gevoel.
En dat gevoel nemen we mee in ons hart, in onze taal, en in elke verhuisdoos die straks richting Zweden vertrekt.
