"We gaan emigreren (nee, niet naar Drenthe)." En iedereen heeft daar gevoelens over.

"Zweden?! Echt?!"

Ja. Zweden.
Het land van rode huisjes, eindeloze bossen, fika-pauzes en muggen met een persoonlijkheidsstoornis.

We hebben het gezegd. Tegen iedereen. Niet dat we nu op het dorpsplein stonden met een megafoon (al moet ik toegeven dat dat best efficiënt was geweest) maar we hebben het uitgesproken. Tegen familie, vrienden, buren, collega's, die ene vrouw bij de buurtsuper die altijd iets te veel geïnteresseerd is in onze boodschappen… En dat heeft iets losgemaakt. Veel zelfs.

Reisbureau Emotie opent haar deuren

We wisten dat het iets ging doen met mensen. Echt. We hadden het kunnen voorspellen. Maar net als met kinderen en IKEA: je weet nooit precies hoeveel het gaat doen totdat je erin zit.

Sommigen stuiterden een gat in de lucht.
"Ja! Jullie droom! Wat geweldig dat jullie het gaan doen!"
We kregen virtuele vlaggen, confetti en zelfs aanbiedingen om onze koffers te komen inpakken (dank je, Tante Mien, we houden het zelf bij max. 23 kg per persoon).

Anderen?
Die stonden met grote ogen te knipperen.
"Wat… Zweden? Waarom? Vluchten jullie ergens voor? Zijn jullie boos op Nederland?"
Nee hoor, we zijn niet boos. Misschien een beetje teleurgesteld. Zoals je teleurgesteld bent als je favoriete koekje uit het assortiment is. Maar boos? Nee.

En dan is er natuurlijk de verdrietige groep.
"Maar… jullie gaan dus écht?"
De wens kenden ze. Maar het feit dat het nu echt wordt… dat is andere koek. En niet de lekkere Zweedse kaneelvariant.

Emotionele bingo

We konden er bijna een bingo-kaart van maken:

• "Wat stoer van jullie!" ✅

• "Ik zou ook wel willen." ✅

• "Maar waarom ga je nou zó ver weg?" ✅

• "Kan ik dan wel blijven logeren als ik in de buurt ben?" ✅ (Altijd. Behalve als je onverwacht opduikt met 5 kinderen en een hond.)

• "Gaan jullie ook elanden houden?" ❌ (Nee. Die houden zichzelf.)

Wat ons opvalt?
Vrijwel niemand reageerde zoals we hadden verwacht. Mensen waarvan we dachten dat die het moeilijk zouden vinden, bleken enthousiast. En mensen van wie we dachten: "Die gaan dit begrijpen", kwamen ineens met vragen alsof we ons hadden aangesloten bij een geheim bos-genootschap.

Emigreren: een groepsproject (of niet)

Wat we vooral merken: emigreren doe je niet alleen.
Ja, fysiek misschien wel; wij zijn straks de enigen in die auto met het stuur aan de linkerkant en met een aanhangwagen vol spullen.
Maar emotioneel? Het is een soort groepsproject. Alleen zonder duidelijke taakverdeling, zonder draaiboek en zonder deadline.

We nemen mensen iets af: nabijheid, spontaniteit, het gemak van "even langswippen".
En dat voelen we.
En dat willen we ook voelen, want het betekent dat het wat waard is. Maar… we kunnen het niet allemaal op ons nemen. Niet elke traan, niet elke twijfel, niet elk "wat als".

Geen vlucht, wel een droom

Sommige mensen denken: "Ze willen weg van iets."
Maar wij gaan naar iets toe.
Deze droom is al jaren oud. Zo oud dat-ie al grijze haren begint te krijgen. Maar steeds weer hielden we hem in bedwang.
Want ja; gemis, onzekerheid, praktische bezwaren, je kent het wel.

Maar nu? Nu kiezen we.
Voor stilte. Voor ruimte. Voor bossen. Voor lange zomerdagen en eindeloze winters.

En nee, we gaan niet bovenin Zweden wonen, we willen juist betrokken blijven. Familiebezoek, logees of gewoon omdat we snakken naar een frikandel speciaal: het blijft mogelijk.

Nederland op stelten?

Wat ons ook verbaasde?
Het aantal mensen dat zei: "Ik snap het zó goed. Ik zou ook wel willen."
Serieus. Als iedereen die dat zegt het ook echt doet, dan hebben we over een paar jaar een situatie waarbij je in Nederland harder moet zoeken naar een Nederlander dan naar een werkende OV-chipkaart.

Maar goed.
Wij doen het in ieder geval.
En dat is voor nu al een achtbaan aan emoties. Bij anderen, maar ook bij onszelf. Want hoe je het ook wendt of keert: we zeggen straks écht gedag.
Niet zomaar "tot ziens", maar een een vorm van "we blijven in elkaars leven, maar op een nieuwe manier."

Tot slot:

Als je ooit een beslissing neemt die je leven verandert, wees voorbereid:
Niet alleen jij gaat op reis, een deel van je omgeving reist (emotioneel) met je mee.
Soms tegen hun zin. Soms met open armen. Soms met hun koffers al gepakt "voor het geval dat".

En dat is oké.
Want zoals een wijs mens ooit zei (waarschijnlijk in een IKEA-handleiding):
Het begint met loslaten. En dan... opnieuw inrichten.

Ben je ook Zweden-verliefd, heb je een gouden tip of wil je gewoon weten of ik al elanden heb gezien? Stuur me een berichtje, ik bijt niet (behalve als er kanelbulle is). Je kunt dit doen naar: contact@huisjethuis.eu